Podręcznik komunikacji szeregowej Electrolux Eru0943fow

Electrolux Eru0943fow jest podręcznikiem komunikacji szeregowej, który zapewnia szczegółowe informacje na temat konfiguracji i używania komunikacji szeregowej w urządzeniach firmy Electrolux. Podręcznik zawiera wszystkie potrzebne informacje, w tym szczegółowe opisy protokołów, rysunki złączy i instrukcje instalacji oprogramowania. Podręcznik jest przeznaczony dla techników i inżynierów, którzy potrzebują szczegółowych informacji na temat konfiguracji i używania komunikacji szeregowej w urządzeniach firmy Electrolux. Zawiera wszystkie potrzebne informacje, w tym szczegółowe opisy protokołów, rysunki złączy i instrukcje instalacji oprogramowania.

Ostatnia aktualizacja: Podręcznik komunikacji szeregowej Electrolux Eru0943fow

1Elżbieta BowdurKomunikacjai informacjaWstęp do zagadnieniaPDF created with pdfFactory trial version www. pdffactory. com2Wstępspółczesny świat wprowadza w życie człowieka wieleparadoksów. Otóż, z jednej strony należy stwierdzić, żekomunikacja międzyludzka nie była chyba nigdy prostsza. Siećkomputerowa zdaje się stwarzać nowe możliwości zarówno w sferzedocierania do informacji, wymiany informacji, jak i zachowań, któreprzedtem miały bezpośredni społeczny charakter. Biorąc pod uwagę wszelkiepozytywy z tego wynikające należy zwrócić uwagę na fakt, że niepotrzebnyjest już bezpośredni kontakt z drugim człowiekiem, aby np. nawiązaćznajomość, co odbiera nam możliwość ćwiczenia umiejętnościkomunikacyjnych. Z drugiej strony, społecznie pożądane są kompetencjew zakresie porozumiewania się, co szczególnie widoczne jest podczas doborupracowników przez pracodawcę. Często, to właśnie umiejętność jasnejprezentacji swoich myśli, trafnej argumentacji czy odpowiednia postawaciała „wpływają” na ocenę jakości naszych kompetencji w ogóle.Niezależnie od przedstawionych sprzeczności nie chciałabym oceniaćtych sposobów komunikacji jako złych czy dobrych. Każdy z nich posiadaswoją wartość w rozwijaniu zdolności porozumiewania się, a zważywszy nato, że Internet staje się coraz bardziej powszechny, należy dołożyć wszelkichstarań, aby stał się źródłem rozwoju, a nie zanikania tradycyjnych metodkontaktu. Jest on bowiem obecnie jednym z lepszych nośników informacji.Ponadto nie ma chyba żadnych wątpliwości co do tego, że człowiek,który od najmłodszych lat przebywa w atmosferze pozwalającej na swobodnewyrażanie tego co czuje, widzi i czego chce oraz otrzymuje adekwatneinformacje zwrotne, nie będzie zastępował osobistej komunikacji z ludźmi narzecz pośredniej formy kontaktu, gdyż takowa nie zaspokoi wszystkich jegopotrzeb.Kształtowanie umiejętności komunikacyjnych, w moim przekonaniu,nie powinno być jedynie rolą rodziny i najbliższego otoczenia dorastającegoczłowieka. Gwałtowne zmiany jakie dokonują się w ostatnich latachw systemie edukacji pozostawiają wiele miejsca na pomysłowośći nieszablonowość nauczyciela i sposobu prowadzenia przez niego zajęć.Coraz częściej nudne, długie wykłady są zastępowane metodamiwarsztatowymi, a ćwiczenia teoretyczne - grami, zabawamipsychologicznymi. Nauczyciel powinien zatem stale podnosić swojeumiejętności i wiadomości z zakresu komunikacji interpersonalnej, aby lepieji skuteczniej uczyć i wychowywać.3Komunikacja interpersonalnaNigdy nie mów wszystkiego, co wiesz, ale wiedz zawsze, co mówisz.George Bernard Shaw.iele nieporozumień w relacjach interpersonalnych jest wynikiemzłej komunikacji. Niewłaściwe odczytanie intencji z jednej strony,zawoalowane oczekiwania z drugiej oto trudności, którychdoświadcza niemal każdy z nas w codziennych rozmowach. O efektywnejkomunikacji można mówić wówczas, kiedy treść wypowiedzi jestzrozumiana zgodnie z intencjami nadawcy przekazu.W celu pełniejszego poznania istoty komunikacji warto zastanowić się nadprocesami i mechanizmami, które leżą u podłoża każdej rozmowy.Podstawowa sekwencja:• Myśl - na wstępie w umyśle nadawcy pojawia się określona myśl.• Kodowanie - aby owa myśl mogła zostać przekazana rozmówcynależy ją zakodować, tzn. nadąć jej słowne brzmienie.• Odkodowanie - odbiorca aby zrozumieć usłyszaną wypowiedźdokonuje procesu odkodowania- translantacji na własny język.W procesie odkodowywania przekazu ważną rolę odgrywa zarówno sama jejtreść jak również jej kontekst. Na treść wypowiedzi składają sięposzczególne słowa. Przy wykorzystaniu określonych reguł gramatycznychłączy się je w semantyczne frazy. Poszczególne osoby w sobie właściwysposób posługują się językiem, budują wypowiedzi oraz dokonują ichinterpretacji.Na kontekst wypowiedzi składają się: ton głosu, kontakt wzrokowy, mowaciała. Wszystkie te elementy określa się mianem ekspresji niewerbalnej. O jejdoniosłej roli świadczyć może fakt, iż w większym stopniu ufamy treściprzekazu niewerbalnego niż tego wyrażonego słowami. Jak dowodzą badaniana temat komunikacji interpersonalnej poszczególne kanały przekazuinformacji mają zróżnicowany wpływ na kształtowanie ogólnej ocenywypowiedzi. I tak treść wyrażona słowami wpływa jedynie w 7%, przekaz4zawarty w tonie głosu decyduje w 38%, przekaz zawarty w mimice twarzydecyduje w 55%.Komunikacja werbalna i niewerbalnaorozumiewanie się ludzi nie może być albo werbalne alboniewerbalne. Nie sposób ich oddzielić od siebie. „Język jest jakkartka papieru, której jedną stronę stanowią dźwięki, a drugą pojęciai myśli. Nie możesz chwycić jednej strony kartki, nie chwytając drugiej, niemożesz odciąć jednej strony kartki, nie tnąc drugiej. Najlepiej więc myślo nich łącznie” (de Saussure, cyt. za Stewart).Werbalne i niewerbalne elementy komunikacji są całkowiciewspółzależne, co oznacza, że oddziałują na siebie nawzajem. Jedynymsposobem rozróżnienia tych cech jest myślenie o nich w kategoriachkontinuum:Pierwotnie werbalne – mieszane – pierwotnie niewerbalneSłowa pisane ton głosu, tempo, gesty, spojrzenia, mimikapauzy, głośność, dotykSłowa pisane są klasyfikowane jako pierwotnie werbalne. Występująotoczone przez niewerbalną przestrzeń, ale ludzie pierwotnie interpretują ichtreść werbalną. Ton głosu – tempo, pauzy, głośność, wysokość, milczenie –składają się na cechy określane jako mieszane, ponieważ towarzyszą słowommówionym lub nakładają się na nie, natomiast gesty, mimika klasyfikowanesą jako pierwotnie niewerbalne, ponieważ np. uśmiech, zmarszczenie brwilub sceptyczne spojrzenie mogą coś znaczyć bez towarzyszących słów (cyt.za Stewart).Definicje1. Wymiana werbalnych, wokalnych, niewerbalnych sygnałówpodejmowana w określonym kontekście w celu osiągnięcia lepszegowspółdziałania.Z. Nęcki Komunikacja międzyludzka, Wyd. Profesjonalnej Szkoły Biznesu, Kraków, 199652. Proces przekazywania i odbierania informacji między dwiemaosobami lub pomiędzy małą grupą osób, wywołujący określoneskutki i rodzaje sprzężeń zwrotnych.W. Głodowski, Komunikowanie interpersonalne, W-wa, 1994Poziomy komunikowania interpersonalnego:1. Fatyczny (gr. phatós „powiedziany”) - swobodna rozmowaprowadzona z reguły na nieistotne tematy przez osoby słabo sięznające i nie mające intencji wywierania jakiegokolwiek wpływu,2. Instrumentalny - uczestnicy są zainteresowani osiągnięciemporozumienia w określonej sprawie, nawet wówczas, gdy ich poglądyi postawy różnią się zasadniczo. Intencja jednej ze stron bądź obu jestmodyfikacja zachowań lub postaw interlokutora.3. Afektywny - strony komunikujące się uzewnętrzniają swoje emocje,postawy, wartości i są głęboko zaangażowane w proceskomunikowania. Ich celem jest wzajemne poznanie się i zrozumienie.B. Dobek-Ostowska, Podstawy komunikowania społecznego, Wyd. Astrum, Wrocław,19996Komunikacja werbalna„Język jest podstawowym źródłem komunikowania werbalnego. Dziękiniemu wyrażane są znaczenia komunikowania idei i uczuć, pod warunkiem,że dźwięki i symbole są rozumiane przez wszystkich uczestników procesukomunikowania. (... ) Zdaniem wielu badaczy komunikowanie werbalne jestzdeterminowane przez pewne czynniki, z których najważniejsze to kulturai płeć. ) Komunikowanie mężczyzn cechuje autoprezentacja,zdecydowanie i nastawienie na osiągnięcie celu. Kobiety preferująporozumienie i budowę wspólnych więzi, są w większym stopniuniezdecydowane.Wyróżniamy dwie formy komunikowania werbalnego: ustną i pisaną.Forma ustna daje komunikującym się znacznie większe możliwości ekspresjiuczuć i myśli, bowiem proces przekazu zostaje wzmocniony przez środkikomunikowania niewerbalnego. Komunikowanie ustne stwarza dogodniejszewarunki do nawiązania kontaktów komunikacyjnych na poziomie fatycznym,jest także bardzie skuteczne na poziomie instrumentalnym i afektywnym. ”B. Astrum, Wrocław, 19997Rodzaje wypowiedzi werbalnej:Polecenia i instrukcje - stosowane w celu wywarcia wpływu na innych;mogą być uprzejme, perswazyjne bądź autorytarnePytania - ukierunkowane na uzyskanie informacji werbalnej; mogą byćotwarte, zamknięte, osobowe lub bezosoboweInformacja - może być odpowiedzią na pytanie, być częścią wykładu lubwystępować w dyskusji nad rozwiązaniem problemu.Mowa nieformalna - pogawędki, żarty, plotki skierowane na wzmocnieniei uprzyjemnienie relacji społecznychWyrażanie emocji i postaw międzyludzkich - szczególny rodzaj informacjiprzenoszony zwykle niewerbalnieWypowiedzi wykonawcze - akty mowy, gdzie wypowiedź czegoś dokonuje,np. w czasie głosowania, sądzenia, nazywaniaZwyczaje społeczne - dziękowanie, powitanie, przepraszanieWypowiedzi ukryte - ważniejsze znaczenie występuje na drugim planieM. Argyle, Psychologia stosunków międzyludzkich, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa20018Komunikacja niewerbalna„Sposób, w jaki ludzie komunikują, intencjonalnie bądźnieintencjonalnie, bez słów; wskaźniki niewerbalne obejmują mimikę, tongłosu, gesty, pozycje i ruchy ciała, dotyk i spoglądanie. ”E. Aronson, T. D. Wilson, R. M. Akert, Psychologia społeczna. Serce i umysł, Wyd.Zysk i S-ka, Poznańomunikowanie się jest procesem, który umożliwia przekazywanieinformacji między osobami. Przedmiotem przekazu są fakty, myśli,uczucia, etc. Można je przekazywać na różne sposoby, np. zapomocą mowy, gestów, symboli. Podstawowym środkiem przekazywaniainformacji między ludźmi jest język. Komunikatom werbalnymprzekazywanym rozmówcy nieodłącznie towarzyszy ekspresja niewerbalna,która dostarcza kontekstu ułatwiającego interpretację usłyszanej wypowiedzi.Wyodrębniono cztery różne rodzaje ekspresji niewerbalnej: mimika,proksemika, kinezjetyka, parajęzyk.Mimika twarzy stanowi źródło informacji na temat stanów emocjonalnychi postaw, takich jak sympatia czy wrogość. Naukowcy stwierdzili, że istniejesześć głównych rodzajów mimiki odpowiadających następującym emocjom:szczęście, zdziwienie, strach, smutek, gniew, pogarda.Proksemika dostarcza informacji o partnerach interakcji na podstawieprzestrzennej odległości miedzy nimi, sposobu strukturyzowaniai wykorzystania mikroprzestrzeni. Zachowania proksemiczne pozostają podwpływem dwóch sprzecznych potrzeb: afiliacji i prywatności.Kinezjetyka analizuje postawy ciała, gesty i inne ruchy ciała. Jedenz podstawowych aksjomatów komunikowania brzmi, iż jest to zjawiskonieuchronne. Można przestać mówić w sensie wokalnym ale nie możnaw ogóle wstrzymać emitowania informacji- intencjonalnie lubnieintencjonalnie ciało stale wysyła sygnały poprzez postawę, pochylenie,rozluźnienie, napięcie, gesty.Czwartym systemem komunikacji niewerbalnej jest parajęzyk. Źródłeminformacji są cechy głosu- wysokość, natężenie, tempo mówienia, wahaniai inne zakłócenia płynności mowy.9Język słów, ze swą zadziwiającą złożonością struktury i bogactwemsłownika, jest głównym środkiem, za pomoc którego ludzie wyrażają swojemyśli i uczucia. Przyjęcie założenia, że język słów jest jedynym środkiemporozumiewania się, byłoby poważnym błędem.Ważną zasadą w zakresie komunikacji interpersonalnej jest zachowaniespójności pomiędzy przekazem werbalnym a ekspresją niewerbalną.Najważniejsza natomiast pozostaje przyjazna i życzliwa postawa wobecrozmówcy. Potrafi ona zrekompensować wszelkie deficyty kompetencjikomunikacyjnej.Funkcje komunikacji niewerbalnej:1. Wyrażanie emocji - twarz, ton głosu, ruch ciała obejmujący gestyi pozycje, zaraźliwość emocjonalna. Wskazywanie postawmiędzyosobowych - np. przyjacielskość - wrogość, dominujący -podporządkowany, atrakcyjność seksualna.3. Podtrzymywanie komunikacji werbalnej.4. Pozdrowienia i inne rytuały.Niewerbalne akty komunikacyjne:• gestykulacja - a więc ruchy rąk, dłoni, palców, nóg, stóp,głowy i korpusu ciaławyraz mimiczny twarzy - jego bogatemożliwości przekazywania zarówno stanów psychicznych, jaki informacji obiektywnych, dotyk i kontakt fizyczny –w zróżnicowanej gamie od łagodnego głaskania do brutalnegouderzenia, wygląd fizyczny - sposób ubierania się, czesania,ozdabiania, malowania ekspozycji wizualnej zarównomężczyzn, jak i kobiet, dźwięki paralingwistyczne - takie jakwestchnienia, pomruki, płacz, sapanie, gwizdanie, jęki,10śmiech, przydźwięki w rodzaju „eee”, „yy”, czyli wszelkieodgłosy, które nie tworzą słów i ich części, kanał wokalny -intonacja, akcentowanie, barwa głosu, rytm mówienia,szybkość mówienia, wysokość głosu, spojrzenia i wymianaspojrzeń - kontakt wzrokowy, w którym jakość i długośćspojrzeń jest znaczącym elementem komunikacji• dystans fizyczny między rozmówcami - odległość międzynimi w trakcie rozmowy jest ważna informacją m. in.o wzajemnych postawach, poziomie intymności, sympatii,itd. ; niemal niezależną problematyką jest zjawisko „inwazji”w przestrzeń osobistą człowieka, a także inwazja wzrokowa,zapachowa, dźwiękowa, pozycja ciała w trakcie rozmowy - tunajważniejsze są: poziom napięcia bądź rozluźnieniai otwartość bądź zamknięcie, organizacja środowiska - w skaliosobistej (architektura wnętrz) i w skali publicznej(komunikowanie przez architekturę i urbanistykę) - chodzio użycie form przestrzennych jako komunikatówestetycznych, ideologicznych i użytkowych; do tej grupyzaliczamy też tak szeroką skalę zjawisk, jak meble, obrazy,zdjęcia jako komunikaty. ”Typologia funkcji komunikacji niewerbalnej (najtrafniej opisujerozmaite role):• Emblematy - niewerbalne gesty mające zwykle swoje bezpośrednie, słowneodpowiedniki,11• Ilustratory - zachowania niewerbalne oferujące komentarz dowypowiadanego tekstu; są formą wizualizacji,12• Wskaźniki emocji - zachowania okazujące przeżywane stany uczuciowe(mimika),• Regulatory - utrzymanie i modyfikacja sposobu mówienia i słuchania,organizowanie aktywności konwersacyjnej,• Adaptatory - zachowania pozwalające na osiągnięcie najbardziejkomfortowej pozycji konwersacyjnej poprzez przyjęcie odpowiedniej pozycjiciała, stosownej do oczekiwań dystansu interpersonalnego, pożądanego kątapatrzenia itd. ).Z. Nęcki, Komunikacja międzyludzka, Wyd. Profesjonalnej Szkoły Biznesu, Kraków, 1996Umiejętność słuchaniaSłyszeć nie znaczy słuchać!łyszenie to wyłącznie czynność percepcyjna, mimowolna dokonującasię za sprawą receptorów w obrębie narządu słuchu. Słuchanienatomiast jest czynnością selektywną, która obej...

Interdyscyplinarny podręcznik komunikacji interpersonalnej!

Kompendium wiedzy o komunikowaniu się między ludźmi pisane z perspektywy psychologicznej, a także socjokulturowej i filozoficznej. Zawiera bogaty i trafny wybór tekstów naukowych i popularnonaukowych z zakresu komunikacji werbalnej i niewerbalnej.

W książce omówiono m. in. :

- rozwijanie umiejętności posługiwania się słowem,

- docieranie do tajemnicy twórczej mocy języka,

- interpretację zachowań niewerbalnych, mowę ciała, międzynarodowy słownik gestów, rolę dotyku,

- różne style ekspresji u kobiet i u mężczyzn,

- rozwijanie umiejętności słuchania, odkrywanie własnych barier komunikacyjnych,

- samospełniające się proroctwa interpersonalne,

- specyfikę komunikacji w przyjaźni, rodzinie, z bliskim partnerem,

- komunikację międzykulturową.

Podręcznik został napisany z myślą o studentach psychologii, socjologii, kulturoznawstwa, pedagogiki. Dzięki atrakcyjności tematów i przystępnemu językowi może wzbogacić wiedzę każdego zainteresowanego własnym rozwojem i polepszeniem kontaktów z ludźmi.

Darmowa dostawa już od 299, 00 zł

• Składasz zamówienie wybierając wcześniej punkt odbioru, w którym chciałbyś je odebrać.
• Otrzymujesz od nas wiadomość e-mail oraz SMS nadaniu przesyłki.
• Otrzymujesz od nas wiadomość e-mail oraz SMS z informacją o dotarciu przesyłki do wybranego punktu oraz kodem PIN.
• Wydanie przesyłki następuje po podaniu numeru zamówienia oraz kodu, który jest w wiadomości SMS.
• Pamiętaj, że na odbiór przesyłki w punkcie masz 7 dni.

• Składasz zamówienie wybierając wcześniej Paczkomat, w którym chciałbyś je odebrać.
• Otrzymujesz od nas wiadomość o nadaniu przesyłki.
• Otrzymujesz wiadomość e-mail oraz SMS od Paczkomatów InPost z informacją o dotarciu przesyłki do wybranego Paczkomatu.
• Wydanie przesyłki następuje po wpisaniu numeru telefonu i podaniu kodu, który jest w wiadomości SMS.
• Pamiętaj, że na odbiór przesyłki z Paczkomatu masz 48 godzin.

• Składasz zamówienie wybierając wcześniej miejsce, w którym chciałbyś je odebrać. Może to być placówka pocztowa, sklep Żabka, Freshmarket lub stacja Orlen.
• Otrzymujesz wiadomość e-mail oraz SMS od Poczty Polskiej z informacją o dotarciu przesyłki do wybranej placówki.
• Pracownik w placówce wyda przesyłkę po podaniu danych odbiorcy zgodnych z danymi na przesyłce oraz po okazaniu dowodu osobistego.
• Pamiętaj, że na odbiór przesyłki z placówki pocztowej masz 7 dni.

• Składasz zamówienie podając swój adres doręczenia.
• Otrzymujesz od nas wiadomość o nadaniu przesyłki
• Listonosz doręcza przesyłkę.

• Składasz zamówienie wybierając wcześniej punkt, w którym chciałbyś je odebrać.
• Otrzymujesz SMS-a oraz e-mail od firmy Orlen z informacją o dotarciu przesyłki do wybranego punktu oraz kodem.
• Pracownik punktu wydaje przesyłkę po podaniu otrzymanego specjalnego kodu.
• Pamiętaj, że na odbiór przesyłki z punktu masz 3 dni.

• Składasz zamówienie podając swój adres doręczenia.
• Kurier doręcza przesyłkę.

• Składasz zamówienie podając swój adres doręczenia.

  * opcja płatności przy odbiorze kosztuje dodatkowo 3, 00 zł

  Transmisja szeregowa – rodzaj cyfrowej transmisji danych, podczas której poszczególne bity informacji są przesyłane kolejno po sobie wraz z dodatkowymi danymi pozwalającymi na kontrolę tej transmisji. Medium transmisyjnym może być połączenie elektryczne (przewód lub para skręconych przewodów), radiowe (fale elektromagnetyczne) lub optyczne (fale rozchodzące się swobodnie lub wzdłuż określonej drogi, na przykład w światłowodzie).

  W czasach starożytnych stosowano transmisję za pomocą sygnałów optycznych świetlnych czy dymnych. Bardziej zaawansowaną formą łączności był telegraf optyczny. Transmisję szeregową z wykorzystaniem sygnału elektrycznego po raz pierwszy zastosowano w r. 1836 w telegrafie wynalezionym przez Samuela Morse’a. Na początku XX wieku telegrafy zostały zastąpione przez dalekopisy, które wykorzystywały przewodową sieć telefoniczną powstałą pod koniec XIX wieku. W latach sześćdziesiątych, w celu ujednolicenia parametrów sygnałów i konstrukcji urządzeń zdolnych do wymiany danych cyfrowych za pomocą sieci telefonicznej, opracowano standard RS-232 (ang. Recommended Standard). W początkach rozwoju sprzętu komputerowego standard ten był stosowany do komunikacji komputera z modemem. Obecnie we wszelkiego rodzaju urządzeniach elektronicznych (komputery, laptopy, systemy wbudowane) najbardziej popularnym standardem transmisji szeregowej na niewielkie odległości jest uniwersalna magistrala szeregowa, służąca głównie do komunikacji z klawiaturą, myszą, drukarką, skanerem i tym podobnymi urządzeniami. W przypadku komunikacji na większe odległości używana jest sieć Ethernet, również działająca w oparciu o transmisję szeregową. Szeregowe sieci transmisyjne stosowane są w przemyśle (RS-422, RS-422A, RS-485) i w samochodach (CAN i LIN). Do transmisji w systemach mikroprocesorowych używa się jest tradycyjnego interfejsu RS232 oraz I²C (TWI), SPI, 1-Wire i coraz częściej USB.

  Przykłady systemów komunikacji szeregowej[edytuj | edytuj kod]

  • telegraf Morse’a
  • RS-232
  • RS-422A
  • RS-423
  • RS-485
  • I²C firmy Philips / TWI firmy Atmel
  • 1-Wire firma Dallas Semiconductor
  • SPI
  • USB
  • IrDA transmisja w podczerwieni
  • FireWire firmy Apple – głównie wideo
  • Ethernet
  • Fibre Channel
  • InfiniBand
  • MIDI komunikacja ze sprzętem muzycznym
  • DMX512 sterowanie oświetlenia teatralnego
  • Serial Attached SCSI
  • Serial ATA komunikacja z dyskami
  • HyperTransport
  • PCI Express
  • CAN
  • LIN
  • Thunderbolt

  Transmisja szeregowa asynchroniczna (RS-232)[edytuj | edytuj kod]

  Dane są poprzedzone bitem startu (stan logiczny: 0), który jest sygnałem rozpoczęcia transmisji; po nim są przesyłane bity danych, od najmłodszego do najstarszego (możliwa ilość od 5 do 8); potem bit parzystości (jeśli jest używany); i po nim następuje odstęp przed następnym znakiem (stan logiczny: 1) – wymagana część tego odstępu nazywa się bitem stopu, może on być dłuższy – nie ma ograniczenia, natomiast stan logiczny 0 w czasie bitu stopu jest rozpoznawany jako błąd ramki (ang. framing error). Każdy znak jest przesyłany i interpretowany niezależnie od innych. Układ odbierający po wykryciu stanu logicznego 0 odmierza czas równy 1/2 czasu przesyłania bitu, i sprawdza, czy nadal jest stan 0 (jeśli nie, jest to traktowane jako błąd), następnie odmierza odcinki czasu równe czasowi 1 bitu i odczytuje stan linii, aby dostać wartości tych bitów. Do tego trybu transmisji wystarcza sam sygnał danych. Podawanie stanu 0 przez dłuższy czas jest sygnałem przerwy (ang. break).

  Transmisja szeregowa synchroniczna (RS-232)[edytuj | edytuj kod]

  Dane są przesyłane bez dodatkowych bitów, ale są poprzedzone informacją wstępną, pozwalającą wykryć ich początek – zwykle co najmniej trzema bajtami SYN (kod 16h, tak dobrany, by łatwo dało się wykryć jego przesunięcie – tu nie ma sygnału granicy bajtów, jak bity startu/stopu), po których następuje bajt rozpoczynający ramkę (np. SOH – start of header = początek nagłówka), i zakończone sekwencją oznaczającą koniec ramki (np. znakiem ETX – end of text = koniec tekstu; jeśli taki znak ma wystąpić w przesyłanych danych, to jest poprzedzony znakiem wyłączającym jego interpretację jako końca danych); do sprawdzenia poprawności transmisji ramka zwykle zawiera sumę kontrolną, np. org/wiki/Cykliczny_kod_nadmiarowy" title="Cykliczny kod nadmiarowy">CRC. Cała ramka jest traktowana jako całość – jeśli jest w niej błąd, jest odrzucana w całości. Ramka może zawierać – oprócz danych – dodatkowe informacje sterujące, np. dokąd są adresowane (ekran, drukarka,... ); koniec tych dodatkowych informacji i początek danych oznacza znak STX (start of text = początek tekstu). Do tego trybu transmisji musi być przesyłany – oprócz danych – sygnał zegarowy, pokazujący kiedy kończy się jeden bit, a zaczyna następny. Sygnał ten jest podawany przez modem, niezależnie od kierunku transmisji danych.

  Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

  • port szeregowy
  • transmisja równoległa